Οι πυραμίδες της Αιγύπτου

ΠΩΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΚΑΝ OI ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΣΚΟΠΟ;

(Αναδημοσίευση από το περιοδικό "Ατλαντίδα", άρθρο του Βασίλειου Πάσχου)

Ο Πλάτωνας, στο βιβλίο του ..Κριτίας.. γράφει πως οι Ατλαντες κατασκεύασαν στην Ατλαντίδα ονειρώδη οικοδομικό έργα, ναούς, μνημεία, τύμβους. μεγαλοπρεπέστατα ανάκτορα. Οι ναοί τους ήταν χτισμένοι με ογκόλιθους χρωματιστούς και είχαν σχήμα τραπεζοειδές. (Τέτοιο σχήμα έχουν οι πανάρχαιοι ναοί των Αζτέκων, Μόγιας και Ίνκας, στο Μεξικό, τη Γουατεμάλα και το Περού, κι είναι χτισμένοι με κυκλώπεια τείχη κλιμακωτά, όπως οι πυραμίδες, αλλά χωρίς γωνιακή κορυφή).

Η μεγάλη πυραμίδα της Γκίζας δείχνει να είναι κατασκευασμένη από μεγάλους ογκόλιθους λαξευμένους. Αυτές οι "ογκωδέστατες πέτρες είναι τοποθετημένες με τόση ακρίβεια, ώστε ανάμεσά τους δεν μπορεί να χωρέσει ούτε η λάμα ενός κοινού ξυραφιού" (Γράφει ο ΤΟΜ VALENTINE στο βιβλίο του "Το Μυστήριο της Μεγάλης Πυραμίδας", σελ. 14). "Και οι αρμοί είναι τόσο ισχυροί, ώστε αφήνουν κατάπληκτους τους σύγχρονοuς οικοδόμους..."

ΜΙΑ ΜΕΘΟΔΟΣ ΧΤΙΣΙΜΑΤΟΣ

Όταν ξαναεπισκέφτηκα τη μεγάλη πυραμίδa μου έκανε και μένα εντύπωση η τέλεια συναρμολόγηση των ορθογωνισμένων, των τραπεζοειδών και των τριγωνικών ογκόλιθων. Σκέφτηκα τότε πως οι Αρχιτέκτονες θα έχουν βρει έναν τρόπο συγκόλλησης των επεξεργασμένων βράχων. Έφερα στο νου έναν τρόπο χτισίματος παλιών στρατώνων -κάστρων, που μου διηγήθηκε ο παππούς μου.

Όταν οι τούρκοι έχτιζαν ένα στρατώνα-φρούριο, στην περιοχή της δυτικής Θεσσαλίας, στο χώρο της αρχαίας "κλωμακόεσσας" -κατά τον Όμηρο- Ιθώμης, (όπου σώζεται κι ένα τμήμα προομηρικού κάστρου), μάζευαν όλα τα αβγά από τις κότες, τις χήνες και πάπιες της περιοχής. Έβαζαν τους χτίστες και τα έσπαζαν με προσοχή και χώριζαν το ασπράδι από τους κρόκους, αδειάζοντας το ασπράδι του αβγού σε μια σκάφη και τους κρόκους σ' ένα κιούπι (πιθάρι). Τους κρόκους τους τηγάνιζαν αργότερα και τους έτρωγαν. Ή τους ανακάτευαν με αλεύρι, σταφίδες και ζάχαρη κι έφτιαχναν διάφορα παρασκευάσματα ζαχαροπλαστικής.

Το ασπράδι των αβγών το ανακάτωναν με ποταμίσιο άμμο, με ασβέστη και νερό κι έφτιαχναν ένα πολτό-λάσπη, που χρησιμοποιούνταν στο χτίσιμο του πέτρινου τοίχου. Έβαζαν πολύ λίγη ποσότητα ανάμεσα στις πέτρες κι όταν ο πολτός αυτός ξηραίνονταν αποτελούσε αδιάσπαστη, από τις πέτρες συγκολλητική ουσία. Σαν ισχυρότατο τσιμέντο.

Η μέθοδος αυτή, σκεφτηκα, ή παρόμοια, ίσως να εφαρμόστηκε για τη συγκόλληση των επεξεργασμένων βράχων των πυραμίδων και την κάλυψη των αρμών.

Πολύ αργότερα διάβασα, επίσης στο βιβλίο του Βαλεντάιν ότι "το αίμα των μοσχαριών πρόσφερε μια θαυμάσια βάση για τη δημιουργία ενός πανίσχυρου τσιμέντου"...

ΜΕ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Έχοντας υπόψη τα παραπάνω στοιχεία και ύστερα από σχετική μελέτη, αν και δεν είμαι ειδικός, αλλά ερευνώ, κατέληξα στο ακόλουθο συμπέρασμα.

Οι Άτλαντες χρησιμοποίησαν την άμμο της ερήμου της περιοχής, για το χτίσιμο των πυραμίδων. Η άμμος, το νερό και κάποια άγνωστη ύλη συνθετική (όπως το ασπράδι των αβγών και το αίμα των μοσχαριών, που αναφέραμε), ένα είδος τσιμέντου, ήταν τα κύρια οικοδομικά υλικά κατασκευής των πυραμίδων.

Χρησιμοποίησαν, βέβαια, και ξύλινα καλούπια από σανίδες και καδρόνια, καθώς και σκαλωσιές και κάποια μηχανήματα, είδος βαρούλκων με σχοινιά, καθώς και χειρωνακτικά εργαλεία και όργανα μέτρησης, ακόμα ίσως και άγνωστες συσκευές.

Κοντά στις πυραμίδες, γράφει ο Βαλεντάιν, "βρέθηκαν χάλκινα εργαλεία με λάμες από διορίτη, τη σκληρότερη πέτρα, μετά το διαμάντι, που αφθονεί στη Β. Αφρική".

Το χτίσιμο άρχιζε με τη μελέτη και το μέτρημα. Χάραζαν τη βάση και προσάρμοζαν ισομετρικά καλούπια. Ύστερα έριχναν τα οικοδομικά υλικά, σε προμελετημένες ποσότητες σε μια γούρνα ή λάρνακα, τ' ανακάτωναν και γινόταν πολτός. Τον πολτό τον μετέφεραν οι οικοδόμοι σε κάδους και γέμιζαν τα κενά των καλουπιών. Δηλαδή έκαναν τη δουλειά που κάνουν σήμερα οι «μπετατζήδες».

Όταν ο πολτός στέγνωνε, στερεοποιούνταν και γινόταν βράχος oρθoγωνισμένος, ή έπαιρνε το γεωμετρικό σχήμα των καλουπιών του αρχιτέκτονα. Ακολουθούσε το ξεκαλούπωμα και καλουπώνονταν ο πιο πάνω χώρος, σύμφωνα με τα δοσμένα μέτρα, για τη δεύτερη την τρίτη και τις επόμενες σειρές των ορόφων μέχρι την κορυφή.

Το υλικό των επόμενων σειρών εφάρμοζε τέλεια στις προηγούμενες που αποτελούσαν τη βάση τους. Κολλούσε σ' αυτές, στερεοποιούνταν, γίνονταν ένα σώμα, καλύπτονταν και οι αρμοί. Οι σειρές, όπως βλέπουμε στις πυραμίδες, ανεβαίνουν κλιμακωτά. Αυτό βοηθούσε στο χτίσιμο, στη μορφοποίηση των πυραμίδων, στο στένεμα προς την κορυφή, στην τοποθέτηση και στερέωση της σκαλωσιάς και των καλουπιών, αλλά και στο στήσιμο βοηθητικών ανυψωτικών μέσων για να μπορούν ευκολότερα να μεταφέρουν το συνθετικό πολτό στα υψηλότερα διαζώματα των πυραμίδων.

Έτσι περίπου, κατά τη γνώμη μας χτίστηκαν οι πυραμίδες της Γκίζας. Η μεγάλη πυραμίδα κατασκευάστηκε πριν τον κατακλυσμό, χιλιάδες χρόνια πριν το Χέοπα. Λέγεται πως υπάρχει γραφή που αναφέρει πως στην κατασκευή της επόπτευε προσωπικά ο Ερμής, που κατά τη μυθολογία ήταν γιος της Μαίας, θυγατέρας του Άτλαντα. Ο Ερμής ήταν μάλλον τότε ο υπεύθυνος των Συγκοινωνιών-Επικοινωνιών (αγγελιοφόρος) και του 'Εμπορίου, της Ατλαντίδας...

Ύστερα από τόσα χρόνια και την επίδραση των καιρικών συνθηκών τα τεχνητά τείχη της πυραμίδας απολιθώθηκαν και φαίνονται σαν να προέρχονται από φυσικούς ογκόλιθους πελεκημένους. Αν μπορεί να γίνει άσφαλτη ανάλυση των στοιχείων τους, θα μας δείξει, πιστεύω, πως τα κύρια συστατικά τους είναι η άμμος και συνθετικές χημικές ουσίες. Οι αναλογίες ανάμιξής τους με το νερό, μέρος του οποίου εξατμίστηκε, έδωσαν στους κατασκευαστές έναν ισχυρότατο τύπο είδους τσιμέντου-μπετό...

Έτσι χτίστηκε το μεγαλούργημα των χιλιετηρίδων, το oπoίo οι αρχαίοι Έλληνες ονόμασαν πρώτο από τα εφτά (7) αρχιτεκτονικά θαύματα του κόσμου...

Θα μας ρωτήσετε, αφού ήταν τόσο απλός ο τρόπος κατασκευής των πυραμίδων, γιατί να μη δεχτούμε πως τον επενόησαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι κι αυτοί είναι οι εφευρέτες της συνθετικής οικοδομικής ύλης; Απαντούμε:

1) Οι μεγάλες πυραμίδες ήταν πολύ πιο παλιές από την αυγή του πολιτισμού των Αιγυπτίων. Τότε η Αίγυπτος ήταν αποικία των Ατλάντων, κατά τους Αιγύπτιους ιερείς της Σάιδας, που το φανέρωσαν στο Σόλωνα.

2) Οι μεταγενέστεροι Αιγύπτιοι δεν είχαν λόγους να κατασκευάσουν πυραμίδες μεγαθήρια. Υπήρχαν 15 γνωστές πυραμίδες ύψους από 35 η μικρότερη, μέχρι 60 μέτρα η πιο μεγάλη. Ενώ η αποδιδόμενη στο Χέοπα, παλιότερη, έχει 146,59 μέτρα ύψος. Αυτό μπορεί να σημαίνει πως ίσως να είχαν πληροφορηθεί οι Φαραώ, από τους απόγονους των Ατλάντων, αυτό τον τρόπο κατασκευής των πυραμίδων. Αλλά δεν πρέπει να γνώριζαν ακριβώς, τους μαθηματικούς τύπους υπολογισμού της αναλογίας των υλικών, για να δημιουργήσουν σκυρόδεμα αντοχής. Γι' αυτό απέτυχαν να φτιάξουν επιβλητικές πυραμίδες και οι μικρές που έφτιαξαν δεν άντεξαν στο χρόνο, εκτός από τις δυο μεγαλύτερες απ' αυτές, που όπως δεχτήκαμε τις έφτιαξαν κι αυτές οι Άτλαντες.

3) Αν γνώριζαν ακριβώς αυτή την οικοδομική τέχνη, η φιλοδοξία των βασιλιάδων, του Χέοπα, του Χουφού και άλλων, θα τους οδηγούσε, τον καθένα να χτίσει μεγαλύτερη πυραμίδα από τον προηγούμενο, για να δοξαστεί περισσότερο. Αφού οι πυραμίδες με τον πιο πάνω τρόπο θα ήταν εύκολο να χτιστούν το πολύ σε πέντε χρόνια. Και δε θα διεκδικούσαν την πατρότητα ο καθένας για λογαριασμό του, της μεγάλης πυραμίδας.

Οι τρεις πυραμίδες της rκίζας Αιγύπτου, που αποδόθηκαν στο Χέοπα. στο Χεφρήνο και στο Μυκερίνο, είναι κατασκευάσματα των Ατλάντων, όπως αποδείχνεται από τις νεότερες έρευνες που έγιναν. Δεν ήταν τάφοι αρχικά. Ήταν δεξαμενές υγραερίων οι μικρότερες, διυλιστήριο υγρών καυσίμων με δεξαμενές η μεγάλη, που έχει 146,59 μ. ύψος 2.500 μ. κυβικά όγκο και ζυγίζει περίπου 31.200.000 τόννους! Υπήρξε το πρώτο από "τα 7 θαύματα της αρχαιότητας".

4) Οι σοροί αυτών των βασιλιάδων δεν βρέθηκαν στις πυραμίδες. Ενώ βρέθηκε η σορός του μεταγενέστερου Τουταγχαμών. Βρέθηκαν επίσης κι άλλες ανθρώπινες μούμιες, που ίσως θάφτηκαν μαζί του ζωντανοί για να τους σκοτώσει η πυραμίδα! Οι ERIC και CRAIG UMLAND, στο βιβλίο τους «Μυστήρια από την Αρχαιότητα" (σελ. 56) γράφουν: "Οι μούμιες που βρέθηκαν στις πυραμίδες, τοποθετήθηκαν σ' αυτές από ανθρώπους πολύ μεταγενέστερους από τους κατασκευαστές τους".

5) Πυραμίδες της αυτής σχεδόν τεχνοτροπίας ανακαλύφθηκαν και στην Κεντρική Αμερική.

6) Ο Έκλαρ Κουεσάνα στο βιβλίο του «Τελευταίο Σύνορο» γράφει: "Το είδος της πέτρας των ογκόλιθων χτισμάτων σε μερικά νησιά, δεν υπάρχει πουθενά σ' αυτά". (Ένδειξη, ενισχυτική της θεωρίας μας για τις «τεχνητές πέτρες»).

7) Ο Charles Berlitz, στο βιβλίο του «Το Μυστήριο της Ατλαντίδας» ισχυρίζεται πως στον Ατλαντικό ωκεανό στο βυθό του Τριγώνου των Βερμούδων, Β.Δ. των νησιών Μπαχάμας, ανακαλύφτηκαν πυραμίδες! Οι Αιγύπτιοι κατασκεύασαν και τις πυραμίδες του Μεξικού και του... βυθού του Ατλαντικού ωκεανού!....

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι φαίνεται δεν είχαν ιδέα για τη λειτουργικότητα του εσωτερικού της μεγάλης πυραμίδας. Ούτε γνώριζαν το σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκαν οι πυραμίδες. Γι' αυτό οι πληροφορίες των αρχαίων είναι συγκεχυμένες. Μερικά πράγματα που βρήκαν σ' αυτές τους φαίνονταν παράξενα. Δεν κατανοούσαν την πραγματική χρήση τους. Τα θεωρούσαν αντικείμενα λατρείας. Και για τις πυραμίδες πίστευαν πως είναι τάφοι των βασιλιάδων που είχαν «θεία» προέλευση! Έτσι έμεινε ανεξήγητο το «μυστήριο» κυρίως της μεγάλης πυραμίδας...

ΑΡΧΑΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ

Ο Ηρόδοτος, που επισκέφτηκε την Aιγυπτo στα μέσα του 50ου Π.Χ αιώνα, γράφει για τις πυραμίδες στο βιβλίο του «ΙΣΤΟΡΙΑ» (β. 124-127) τα παρακάτω: "Όπως τον πληροφόρησαν, για την κατασκευή των πυραμίδων κατά βαθμίδες (κρόσσες ή βωμίδες), χρησιμοποιήθηκαν μηχανές ανυψωτικές φτιαγμένες από κοντά ξύλα. Αυτές ήταν ευκολοκίνητες κι ήταν τόσες όσες και οι σειρές στις οποίες μετακινούνταν, αφού ξεφορτώνονταν οι ογκόλιθοι".

Τη μαρτυρία αυτή του Ηρόδοτου τη διάβασα μετά τη σύλληψη της ιδέας μου, για τη χρησιμοποίηση της άμμου αντί βράχων στο χτίσιμο της πυραμίδας. Ωστόσο ενισχύει την άποψή μου τουλάχιστο για τα ξύλινα καλουπώματα και τη μεταφορά του υλικού στα επάνω σκαλοπάτια.

Ο Ηρόδοτος δεν αναφέρει χτίσιμο με σωρούς άμμου επικλινείς, που πάνω τους έσερναν τους ογκόλιθους κλ.π., όπως γράφουν άλλοι

Για το εσωτερικό της πυραμίδας ο Ηρόδοτος γράφει. "Κάτω από τη μεγάλη πυραμίδα υπάρχει μια θολωτή κρύπτη. Σ' αυτή έχει σχηματιστεί μια υπόγεια λίμνη, που στο κέντρο της έφτιαξαν ένα τεχνητό νησί. Το νερό της λίμνης μεταφέρεται με ειδική διώρυγα από το Νείλο. Στην λίμνη, πάνω στο νησάκι αναπαύεται η μούμια του Χέοπα".

Φαίνεται λοιπόν, πως η παράδοση αυτή επικράτησε των άλλων παραδόσεων και ονόμασαν τη μεγάλη πυραμίδα «η πυραμίδα του Χέοπα». Η γνώμη μου είναι πως ο Χέοπας ήταν από τους πρώτους που διαπίστωσαν πως η πυραμίδα εκδικείται, σκοτώνοντάς τους, όσους εισχωρούσαν στο εσωτερικό της να μάθουν το μυστικό της. Το φαινόμενο αυτό, ανεξήγητο για τότε, ίσως τον έκανε να ονομάσει τάφο του την πυραμίδα και πέρασε ο θρύλος στην παράδοση...

Λίμνη βέβαια, και τεχνητό νησάκι δεν βρέθηκαν ακόμα στην πυραμίδα. Ενώ θολωτή κρύπτη βρέθηκε. Η περιγραφή ωστόσο, του εσωτερικού της πυραμίδας από τον Ηρόδοτο είναι αποκαλυπτική της ερμηνείας που θα δώσω πιο κάτω.

Ο Ηρόδοτος μας πληροφορεί επίσης πως έχτισε και ο Χεφρήν τη δική του πυραμίδα. Αλλά δε φτάνει το μέγεθος της πυραμίδας του Χέοπα. «Τη μετρήσαμε άλλωστε και μεις» γράφει

Από τους αρχαίους Αιγύπτιους οι τρεις πυραμίδες της Γκίζας αποδίδονται, η μεγάλη στο Χέοπα, η δεύτερη στο Χεφρήνο και η τρίτη στο Μυκερίνο. Ενώ η κατασκευή της πυραμίδας της Σάκαρα αποδίδεται στον Αιγύπτιο αρχιτέκτονα Ιμ Χοτέπ. Ο ίδιος την ονόμασε «Οίκο της αιωνιότητας». Ο Ιμ Χοτέπ και ο βασιλιάς του Ντιοσέρ, πίστευαν πως αν ενταφιαστούν σε τέτοιο κτίσμα, τα σώματά τους θα παραμένουν άφθαρτα! Κι όταν επιστρέψουν οι «θεοί» θα τους ξυπνήσουν!...

Στις πυραμίδες πίστευαν οι Αιγύπτιοι αναπαύονται οι ψυχές των εκλεκτών. Ο Στέφανος Βυζόντιος λέει "πως οι πυραμίδες ήταν αποθήκες σιτηρών. Φτιάχτηκαν από το Φαραώ στα 7 χρόνια της πλούσιας καρποφορίας της γης (των παχειών αγελάδων) για να συντηρήσουν τα σιτηρά μέχρι να περάσουν και τα 7 χρόνια της άγονης περιόδου (των ισχνών αγελάδων) που θα τα κατανάλωναν"...

Ο Ιερεμίας είπε πως ο «θεός» άφησε τα σημεία και θαύματά του στην Αίγυπτο, που υπάρχουν ακόμα εκεί. Ο Ησαίας μιλούσε για «το βωμό του Κυρίου» που βρίσκεται στη μέση της χώρας της Αιγύπτου. Και οι δυο αναφέρονταν στις πυραμίδες.

Η αρχαία Ελληνική λέξη «πυραμίς» σημαίνει «φωτιά στη μέση». Η έννοια της Αιγυπτιακής ονομασίας των πυραμίδων «Χούτι» ή «χούφου» είναι παραπλήσια με την Ελληνική, «ένδοξο φώς». Οι Μάγιας ονόμαζαν τις πυραμίδες «πιρούα-μάνκο» που σημαίνει «αποκαλυπτής φωτός». Είναι περίεργο πως η ονομασία των πυραμίδων στη γλώσσα των Μάγιας περιέχει τα γράμματα «πιρ(ου)αμ» όπως η αντίστοιχη Ελληνική λέξη «πυραμίς»! Αλλά και η σημασία όλων αυτών των ονομάτων προδίδει καύσιμη ύλη. (Να μια άλλη αποκάλυψη, που στηρίζει τη θεωρία μου).

 Ο Αμπντ Χοκίμ, ιστορικός των παραδόσεων των Κοπτών, γράφει πως "...στις πυραμίδες υπήρχαν και μερικά παράξενα πράγματα, όπως σιδερένια αντικείμενα, που δε σκούριαζαν" (από ανοξείδωτο ατσάλι;) "και γυαλί που λύγιζε" (διαφανές πλαστικό;).

Λένε, πως σε κάθε πυραμίδα είχαν τοποθετήσει μηχανικά αγάλματα ­ρομπότ- που εμπόδιζαν την είσοδο στις κρυμμένες αποθήκες. Αργότερα τη φρούρηση των εισόδων την ανέθεσαν οι ιερείς σε «αόρατα πνεύματα»! Η είσοδος επιτρεπόταν σε αξιόπιστους μόνον πολίτες.

Ο Άραβας συγραφέας Μουτερντί και άλλοι, γράφουν πως "οι εξερευνητές της πυραμίδας Χούφου είδαν πέτρινες πόρτες στους υπόγειους χώρους ν' ανοιγοκλείνουν από μόνες τους. Στους σκοτεινούς διαδρόμους, παρατηρήθηκαν επίσης φωτεινές λάμψεις...".

Στο χειρόγραφο «La Tres Sainte e Trinosophie» του Κόμη Καλιόστρο, που βρίσκεται στη βιβλιοθήκη της πόλης Τρου της Γαλλίας, αναφέρεται αλληγορικά με σύμβολα και σχέδια, πως "ο συγγραφέας είχε επισκεφτεί μια μυστική κρύπτη στην Αίγυπτο". Στο δεύτερο μέρος, που έχει σύμβολο μια πυραμίδα, περιγράφει "μια βαθιά υπόγεια στοά, που καταλήγει σε μια λαμπερά φωταγωγημένη αίθουσα με κρυστάλλινnυς τοίχους. Σε μια άλλη αίθουσα υπήρχε στη μέση ένα λαμπερό αστέρι από κρύσταλλο που θάμπωνε τους επισκέπτες".

Ο Κριστιάν Πιτουά, συγγραφέας και μελετητής της εποχής του Ναπολέοντα Γ, αξιωματούχος της Στοάς των Ροδόσταυρων του Παρισιού, στο βιβλίο του «Ιστορία της Μαγείας» (1876), γράφει για τους μυστικούς χώρους των πυραμίδων. Συγκεκριμένα για την υπόγεια κρύπτη της Γκίζας λέει: "Η Σφίγγα της Γκίζας ήταν είσοδος στους ιερούς υπόγειους χώρους. Η είσοδος ήταν ανάμεσα στα μπροστινά πόδια του καθιστού κολοσσού και είχε μια ορειχάλκινη θύρα, που ανοιγόκλεινε με κρυφό μηχανισμό, γνωστό μόνο στους Μάγους ιερείς. Από την κοιλιά της Σφίγγας οι στοές κατέληγαν στους υπόγειους χώρους της μεγάλης πυραμίδας".

Ο πρίγκιπας Κεμάλ Τζοuμπλάτ είπε στον Άντριου Τόμας πως οι Δρούζοι μύστες, γνώριζαν πολλά για τις κρύπτες της Αιγύπτου και τους κρυμμένους θησαυρούς της. Άφησαν μάλιστα αποτυπώματα από σφραγίδες και τις υπογραφές τους, στους τοίχους των μυστικών στοών που οδηγούσαν στην αρχαία κρύπτη. Οι αρχηγοί των Δρούζων είχαν πρόσβαση στα υπόγεια περάσματα. Αυτά τα περάσματα τα φύλαγαν έμπιστοι Δρούζοι μαζί με μυημένα μέλη άλλων αδελφοτήτων.

Η Θρησκεία των Δρούζων διδάσκει πως οι δημιουργοί της ανθρωπότητας ήταν «Γιοι του Θεού» και είχαν έρθει από τους ουρανούς. Πιστεύουν στο Θωθ-Ερμή-τον αγγελιοφόρο του Σύμπαντος! Έχουν βιβλία που περιέχουν κώδικες, τα οποία ανήκουν στους κάθε φορά πέντε μυημένους αρχηγούς. Ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να τους αποκρυπτογραφήσουν και να καταλάβουν το περιεχόμενό τους. Οι Δρούζοι έχουν μυστικά σύμβολα και συνθηματικές λέξεις αναγνώρισης, όπως οι Τέκτονες.

Οι Δρούζοι, ο περίεργος αυτός λαός, από τη μελέτη μου, διαπίστωσα πως έχει πολλά κοινά στοιχεία με την αρχαιότατη φυλή των Ιξώς (ή Ικσώς = ποιμένες). Οι Δρούζοι πρέπει να είναι απόγονοι της φυλής των Ιξώς, που ήταν ασιατικός λαός σημιτικής καταγωγής.

Οι Ιξώς κατέλαβαν την Αίγυπτο και την κυβέρνησαν, αφού έδιωξαν τους Φαραώ, από το 1680-1580 της παλιάς χρονοαρίθμησης.

Για τη φυλή των Ιξώς βρέθηκαν στοιχεία στη Μέση Ανατολή μέχρι την Κρήτη και τις Μυκήνες! Οι φιλοσοφικές διδασκαλίες τους ανακαλύφτηκαν χιλιάδες χρόνια αργότερα στους περίφημους παπύρους του Αιγυπτιακού «Βιβλίου των Νεκρών».

Οι γέροι σοφοί των Ιξώς διατηρούσαν παμπάλαιες γνώσεις απ' όλες τις χώρες που πέρασε η φυλή τους. Απ' αυτούς μαθεύτηκε η αρχαία παράδοση της χαμένης ηπείρου Μου, γι' αυτό τους μυημένους στις παλιές δοξασίες, τους ονόμαζαν «Μουσώνες». Αυτή ήταν η αρχική λέξη των Μασόνων. Οι Ιξώς φαίνεται, που γνώριζαν ασφαλώς πολλά απόκρυφα των πυραμίδων, τα μετέδωσαν στους Δρούζους.

Ο ιστοριοδίφης Σίννετ, στο βιβλίο του «Ανάλεκτα της Απόκρυφης Διδασκαλίας» γράφει: «Οι υπόγειοι χώροι της μεγάλης πυραμίδας αποσκοπούσαν στη διαφύλαξη μερικών απ’ των αντικειμένων μεγάλης σπουδαιότητας, που είχαν σχέση με τα απόκρυφα μυστήρια. Λέγεται πως τ' αντικείμενα αυτά ήταν θαμμένα μέσα στην πέτρα (!) κι ότι η δομή και οι διαστάσεις της πυραμίδας ήταν έτσι μελετημένες, ώστε να την κάνουν ανθεκτική όχι μόνο στους σεισμούς, αλλά και στην περίπτωση καταποντισμού της στη θάλασσα!».

Ερμηνεύοντας τη μαρτυρία αυτή βγάζουμε δυο συμπεράσματα: Πώς θα παράχωναν στην πέτρα των πυραμίδων αντικείμενα; Ίσως όμως παράχωναν στηρίγματα μεταλλικά στον αμμώδη πολτό που πέτρωσε, όπως δεχτήκαμε πιο πάνω. Δεύτερο, η περίπτωση καταποντισμού είναι μνήμη πιο παλιά κάποιου καταποντισμού της Ατλαντίδας ή της Μου...

Ο Σατωβριάνδος το 1806 που επισκέφτηκε τις πυραμίδες έγραψε για τη μεγάλη πυραμίδα: «Δε συμφωνώ με όσους. για να τη μειώσουνε, θυμίζουν ότι είναι τάφοι, ξεχνώντας πως πρόκειται για ένα είδος ακλόνητης πύλης, που οικοδομήθηκε κοντά στα σύνορα της αιωνιότητας. Εγώ, όχι μόνο δεν νομίζω άμυαλο τον κατασκευαστή της μεγάλης πυραμίδας, αλλ' απεναντίας μεγαλόπνοο βασιλιά, που κατόρθωσε να οικοδομήσει μνημείο, που υπερνίκησε το χρόνο και κάτω από τα πόδια του οποίου διαβαίνουν οι γενιές ανθρώπων, τα ήθη, τα έθιμα, οι νόμοι και οι αιώνες».

ΓΝΩΜΕΣ ΑΠΟ ΝΕΟΤΕΡΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ

Οι νεότεροι πυραμιδολόγοι δέχονται όλοι, πως οι πυραμίδες αποτελούν «αίνιγμα» και «μυστήριο» και δίνουν διάφορες ερμηνείες. Λένε ήταν, γιγάντιες αποθήκες ενέργειας, αποθήκες εξωγήινων για τον ανεφοδιασμό των διαστημοπλοίων τους, αστρονομικά παρατηρητήρια, καταφύγια των αρχόντων σε επικίνδυνες καταστάσεις και θεομηνίες, τεράστιες υδραντλίες. Η μεγάλη της Γκίζας χαρακτηρίστηκε ακόμα και πυρηνικός αντιδραστήρας κλ.π. Λίγοι τις παρουσιάζουν σαν τάφους των Φαραώ. Αναφέρουμε τις σπουδαιότερες σχετικές απόψεις:

Οι ΕΡΙΚ και CRAIG UMLAND στο βιβλίο τους «Μυστήρια από την Αρχαιότητα» (σελ. 61) γράφουν:« Έγινε φωτογράφηση του εσωτερικού της μεγάλης πυραμίδας με ακτίνες Χ. Αλλ' αυτή στάθηκε προβληματική. Γιατί τα φωτογραφικά είδωλα άλλαζαν συνεχώς. Υπάρχει, φαίνεται κάποια δύναμη μέσα στις πυραμίδες, που ανατρέπει τους φυσικούς νόμους και τις γνώσεις της επιστήμης...».

Πιο κάτω (σελ. 162) γράφουν: «Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι μας πληροφορούν, πως, οι Άτλαντες ήταν οι κατασκευαστές της πυραμίδας. Αυτοί χρησιμοποιούσαν μια υπεράνθρωπη κοσμική δύναμη (μυστικιστικές-ψυχικές δυνάμεις, λέει ο Valentine), και είχαν τη δυνατότητα να μεταφέρουν τεράστιους όγκους με μια καταπληκτική μέθοδο».

Τέλος, οι Αδελφοί Ούμλαντ διατυπώνουν τη δική τους θεωρία και λένε πως «οι πυραμίδες χτίστηκαν από τους Μάγιας (που είχαν σχέσεις με τους Άτλαντες). Αυτοί ήρθαν στη γη από κάποιο πλανήτη (των Πλειάδων, λένε οι παραδόσεις των Μάγιας). Στις πυραμίδες αποθήκευαν είδη που δεν υπήρχαν στη γη, μπαταρίες ηλιακής, ατομικής ή ηλεκτρικής ενέργειας, υπολογιστές, καύσιμα για τα διαστημόπλοιά τους, κλ.π. Τους ογκόλιθους κατασκευής των πυραμίδων, λένε, τους μετέφεραν εναέρια...»

Έτσι εξηγείται, λένε οι Ούμλαντ, το πως «έξω από τις πυραμίδες βρέθηκαν εξαρτήματα από φακούς, από μπαταρίες, από πομπούς, από μικρογραφίες του ηλιακού συστήματος, ανοξείδωτοι μεταλλικοί σωλήνες, τετραγωνισμένα κομμάτια από ατσάλι κλ.π. Οι αρχαιολόγοι αυτά τα είδη τα ονόμασαν αντικείμενα λατρείας...».

Μια απίθανη θεωρία, την αναφέρει ο Valentine, λέει: «Η πυραμίδα χτίστηκε πάνω σε κρατήρα ηφαιστείου! Αν κάποιος βρει τη μυστική πύλη, μπορεί να κατέβει από το εσωτερικό της στη χώρα του Άτλαντα και να συναντήσει τους ανθρώπους της Ατλαντίδας!...»

Ο Δόκτορ Τζων Κίνναμαν, αρχαιολόγος με διεθνή φήμη, στο βιβλίο του «Diggers for Fact» (1940), ισχυρίζεται πως «...τη μεγάλη πυραμίδα την έχτισαν οι Άτλαντες πριν πολλές χιλιάδες χρόνια. Αυτό το αποκαλύψαμε τυχαία με το Δρ. Φλίντερς Πέτρι, από αντικείμενα που δεν μπορεί να τα φανταστεί κανείς και από στοιχεία και χειρόγραφα. Τα ανακοινώσαμε στις κυβερνήσεις της Αιγύπτου και Μεγ. Βρεττανίας. Απ' αυτές παρακληθήκαμε να μη δημοσιεύσουμε το περιεχόμενο, και το υποσχεθήκαμε. Γιατί ο κόσμος (και ιδίως του Ισλάμ) δεν ήταν έτοιμος να δεχτεί τα κείμενα των γνώσεων αυτών και να παραδεχτεί αυτές τις αποδείξεις. Γι' αυτό η κρύπτη σφραγίστηκε».

Πολύ αργότερα ανακοινώθηκε πως ανάμεσα στ' αντικείμενα της πυραμίδας υπήρχε και μια αντιβαρυτική μηχανή και χιλιάδες πρισματικά κρύσταλλα.

Ο Πάτρίκ Φλάναγκαν, Αμερικανός εμπειρογνώμονας, έκανε έρευνες στις πυραμίδες με τέλεια ηλεκτρονικά μέσα. Στην ανακοίνωσή του τονίζει πως «...η μυστηριακή δύναμη που περικλείνουν οι πυραμίδες, έγινε νέα λατρεία και μια τυφλή πίστη χιλιάδων ατόμων, ότι εκπέμπουν κοσμική ενέργεια...».

Ο Φρεντ Ζιράρ, Αμερικανός δημοσιογράφος σε έρευνά του (που δημοσίεψε το 1975) συμπληρώνει: «Αυτή η πίστη, ίσως προκατάληψη και θρύλος, οφείλεται σε ορισμένες παθήσεις και μυστηριώδεις θανάτους, που συνέβησαν κατά καιρούς, σε μερικούς επιστήμονες αρχαιολόγους, που παρέμειναν περισσότερο χρόνο μέσα στις πυραμίδες».

Ανακοινώθηκαν επίσημα δέκα οχτώ θάνατοι επιστημόνων που... σκότωσε η μεγάλη πυραμίδα!

Ο Ιωάννης Ν. Ξανθάκης, καθηγητής της Αστρονομίας, ακαδημαϊκός και πολλοί ξένοι μελετητές, δέχτηκαν, πως οι πυραμίδες και της Αιγύπτου και του Μεξικού κλ.π., χρησίμευαν στην αρχαιότητα για αστρονομικά παρατηρητήρια. Η μεγάλη πυραμίδα είναι προσανατολισμένη στον αστερισμό των Πλειάδων (7 θυγατέρων του Άτλαντα - άλλη σχέση της με τους Άτλαντες!).

Στο βιβλίο μας «Οι Άτλαντες, όχι οι θεοί» διατυπώσαμε την άποψη πως οι πυραμίδες αρχικά χρησιμοποιούνταν σαν καταφύγια των πιλότων των ιπτάμενων συσκευών των Ατλάντων και των ίδιων των μικρών μονοθέσεων και διθέσεων αερόπλοιων. Παράλληλα χρησιμοποιούνταν και σαν αποθήκες καυσίμων ανεφοδιασμού αυτών των αερόπλοιων. Στα κεφάλαια "Αεροπλοΐα» και "Πέταξαν σ' όλη τη γη» εξηγούσαμε που στηρίζαμε την άποψή μας ότι οι Άτλαντες κατασκεύασαν ιπτάμενες συσκευές και πετούσαν. (Θυμηθείτε τον Ερμή, την Ίριδα, το Φρίξο και την Έλλη, τις Πλειάδες και τον Κουετζαλκοάτλ των Μάγιας, που πέταξαν. Ήταν όλοι Ατλαντικής καταγωγής... )

Αναφέρουμε και μερικά άλλα στοιχεία για τις πυραμίδες από διάφορους ερευνητές. Ο ογκόλιθος της κορυφής της μεγάλης πυραμίδας, λένε, ήταν επικαλυμμένος από ατόφιο χρυσάφι. Άλλος λέει αποτελούσε ένα υπέροχο κρύσταλλο, και άλλος πως ήταν ένας θαυμάσια κατεργασμένος γρανίτης...

Θα προσθέταμε, αν ήταν έτσι η κορυφή, θα έπαιζε το ρόλο ενός ισχυρού αλεξικέραυνου, με αιχμή που απορροφούσε κι αποδυνάμωνε τ' αστροπελέκια (κεραυνούς), που πιθανόν να πρόσβαλαν την πυραμίδα και να επιδρούσαν στο εσωτερικό της και στο περιεχόμενό της. Έτσι προστατευόταν ολόκληρο το κτίσμα. Η άποψή μας ενισχύεται και από την πυραμίδα της λίμνης Μοίρις, Άνω Αιγύπτου. Η κορυφή της απολήγει σε πύργο που στενεύει και μοιάζει σα φουγάρο. (Η λίμνη Μοίρις πιστεύεται πως ήταν τεχνητή. Την έφτιαξε λένε ο Φαραώ Μοίρις -τον αναφέρει και ο Ηρόδοτος- ή ο Αμενεμχάτ ή Θούθμωσης Γ. Την κατασκεύασαν αυτοί; ή οι Άτλαντες;)

Διαδόθηκε πως κοντά στις πυραμίδες βρέθηκαν εκτός από τα ορειχάλκινα εργαλεία και φυσικά κρύσταλλα κουάρτς, που μετασκευάστηκαν σε φακούς. Οι φακοί αυτοί συγκέντρωναν τις ακτίνες του ήλιου και μπορούσαν να παράγουν τέτοια θερμότητα, ώστε ο βράχος έλιωνε σα βούτυρο!...

Όλες οι παλιές γνώσεις, που αναφέραμε, διατηρήθηκαν από τα ιερατεία. Πολλές απ' αυτές καταγράφηκαν από τ' αρχαιότατα χρόνια. Αρκετές παρερμηνεύτηκαν. Κι άλλες που παραδίδονταν αφηγηματικά, καταγράφηκαν αργότερα μάλλον παραποιημένες, ίσως και σκόπιμα, να μην κλονιστεί η πίστη των ανθρώπων στις θρησκείες.

Πάντως, έχουν γραφεί από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας πολλά φανταστικά πράγματα για τη μεγάλη πυραμίδα, αλλά και αρκετά που προσεγγίζουν την πραγματικότητα. Μερικά από αυτά πιστεύω πως θ' αποδειχτούν αληθινά...

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΗΤΑΝ ΥΔΡΑΝΤΛΙΑ;

Ο ερευνητής Έντουαρντ Κάνκλ, στο βιβλίο του «Αντλία του Φαραώ» ισχυρίζεται πως η μεγάλη πυραμίδα αποτελούσε μια τεράστια υδραντλία. Παραθέτουμε αποσπάσματα από το βιβλίο του, στα οποία περιέχονται περιγραφές του εσωτερικού της μεγάλης πυραμίδας και στοιχεία που θα τα επικαλεστούμε, χωρίς να τα επαναλάβουμε, κατά την ανάπτυξη της γνώμης μου στο επόμενο κεφάλαιο.

Πολλά από τα στοιχεία αυτά παραθέτει και ο ΤΟΜ VΑLΕΝΤIΝΕ στο βιβλίο του «Το Μυστήριο της Μεγάλης Πυραμίδας», που συμφωνεί με τη θεωρία του Κάνκλ, και υπογραμμίζει: «Η εσωτερική διαρρύθμιση της πυραμίδας εξυπηρετούσε κάποια σκοπιμότητα πολύ υψηλότερη». Η διαπίστωση αυτή ενισχύει την άποψή μου, η οποία πρωτοδιατυπώθηκε το 1976, (στο βιβλίο «Οι Άτλαντες και όχι οι θεοί» ως άνω), πριν διαβάσω τη θεωρία του Κάνκλ και του Βαλεντάιν. Τα στοιχεία αυτά που τα μελέτησα με βοήθησαν να συμπληρώσω και να επεκτείνω τη θεωρία μου, που πιστεύω πως θα βγει αληθινή.

Ο Έντουαρντ Κάνκλ, λοιπόν, δέχεται πως η μεγάλη πυραμίδα αποτελούσε μια τεράστια αντλία... Ένα σχέδιο υδραντλίας προσφέρει μια ορθολογική εξήγηση του τρόπου κατασκευής του οικοδομήματος, δηλαδή της διαρρύθμισής του, για το σκοπό που προοριζόταν...

Ο Κάνκλ περιέγραψε αναλυτικά το εσωτερικό της μεγάλης πυραμίδας, και το σύγκρινε με το εσωτερικό και τις λειτουργίες μιας υδραντλίας. Αναφέρω αποσπάσματα της περιγραφής, και τα συμληρώνω με φωτογραφίες και σχέδια προς καλύτερη κατανόηση:

• Από τη μεγάλη «αίθουσα» (του βασιλιά την ονόμασαν), ξεκινούν δυο αεραγωγοί που φτάνουν μέχρι την εξωτερική επιφάνεια της πυραμίδας. Η οροφή του διαμερίσματος (του βασιλιά) αποτελεί παράξενο αρχιτεκτονικό κατασκεύασμα. Εννέα χωριστές πλάκες, που ζυγίζουν 400 τόνους όλες μαζί είναι τοποθετημένες έτσι ώστε να σχηματίζουν τέσσερα μικρά δωμάτια, το ένα πάνω από τ' άλλο. Η οροφή του τελευταίου είναι μυτερή. Η αρχιτεκτονική αυτή προδίδει πολλές προφυλάξεις για να μη γκρεμιστούν οι πλάκες. Αλλά το οικοδόμημα κράτησε και άντεξε και στους σεισμούς, με ελάχιστες ρωγμές στις γρανίτινες πλάκες της οροφής.
  
  
• Τρεις γρανίτινοι ογκόλιθοι φράζουν την αρχή του ανοδικού διάδρομου. Τα φράγματα αυτά έγιναν πριν κατασκευαστούν οι διάδρομοι...
  
  
• Υπάρχει υπόγειο διαμέρισμα κάτω ακριβώς από την κορυφή της πυραμίδας. Το πάτωμά του είναι άγριο, ακατέργαστο, η οροφή του λεία.
  
  
• Κάθε δεκαεπτά πόδια και δυο ίντσες υπάρχουν ενισχυτικά στηρίγματα της τοιχοποιίας, που αποτελούνται από πέτρες-ζωστήρες. Μοιάζουν σαν τα σημερινά τσιμεντένια διαζώματα, τα δοκάρια και τις γωνιακές κολώνες...
  
  
• "Διαπίστωσα πως στα χέρια των ανθρώπων που έχτισαν την πυραμίδα, πρέπει να υπήρχε ένα όργανο με κύμβαλα και χορδές παρόμοιο με σαντούρι", γράφει ο Κανκλ.
  
  
• Ολόκληρο το εσωτερικό σύστημα των διαδρόμων της πυραμίδας αποτελεί μια τεράστια αντλία, ικανή να συμπιέσει τόνους νερού και να το χρησιμοποιήσει, με υδατοφράχτες και δεξαμενές για την κατασκευή του κτιρίου, για αρδευτικά έργα στη γύρω περιοχή, και για υδάτινες μεταφορές με διώρυγες στη στεριά...
  
  
• Στα θεμέλια βρέθηκε συμπιεσμένο χώμα, κάτι σαν τις πέτρες-ζωστήρες. Αυτό αποτελούσε κάποτε το τοίχωμα μιας δεξαμενής... Συμπέρανα πως οι κλειστοί αυτοί χώροι ήταν αρχικά δεξαμενές... Ο γρανιτένιος ογκόλιθος που βρίσκεται στον αντιθάλαμο της Μεγάλης Πυραμίδας, ήταν αρχικά ένας κινητός υδατοφράκτης...
  
  
• Οι διάδρομοι του εσωτερικού συστήματος της Μεγάλης πυραμίδας μπορούν θαυμάσια να λειτουργήσουν σαν μέρη μιας τεράστιας υδραντλίας. Ο μεγάλος διάδρομος, για παράδειγμα, είναι ένας τέλειος «σωλήνας αναρρόφησης»... Η Σφίγγα χρησίμευε σαν μια δευτερεύουσα αντλία...
  
  
• ... Στη βόρεια πλευρά του οικοδομήματος υπάρχουν μια σειρά από κανάλια σε διαφορετικά διαδοχικά επίπεδα... Πάνω από τα κανάλια διακρίνονται σε κανονικά διαστήματα τρύπες με διάμετρο 8 ίντσες. Σ' αυτές φαίνεται στηρίζονταν οι άξονες κάθε κινητής πόρτας - υδατοφράχτη... Οι δυο διαγώνιοι σωλήνες, στο χαμηλότερο σημείο συνδέονται μ' έναν τρίτο. Αυτός στο πάνω μέρος έχει μεγάλο άνοιγμα και στο κάτω στενό. Το υγρό ή αέριο περνάει εύκολα από το μεγάλο άνοιγμα και στη συνέχεια, υποχρεωμένο να περάσει κι από το μικρό, αυξαίνει την πίεση που ασκεί πάνω στα τοιχώματα και πολλαπλασιάζει την ορμή του. Εδώ εφαρμοζόταν η αρχή της συμπίεσης υγρών και αερίων μέσα σε σωλήνα διαφορετικών διαμέτρων...
  
  
• Ο πάνω πάνω διαγώνιος σωλήνας (ονομάστηκε αγωγός εξαεριστήρα), διαθέτει επίσης αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά, που φανερώνουν τον υδραυλικό ρόλο του... Στο άνω σημείο του υπάρχει κάτι, που μοιάζει μάλλον κρουνός ελέγχου πίεσης και ροής...
  
  
• Ο μεγάλος διάδρομος ήταν χωρισμένος από το διαμέρισμα (του βασιλιά) με γρανιτόπορτα μεγάλης αντοχής. Ο μηχανισμός ανοιγοκλεισίματος λειτουργούσε αυτόματα με την πίεση των υγρών. Στο διαμέρισμα (του βασιλιά) υπάρχουν και υποδοχές διαφυγής, που βοηθούν στην εκτόνωση του συμπιεσμένου νερού ή του ζεστού αέρα... Το διαμέρισμα (της βασίλισσας) χρησίμευε σα θάλαμος συμπίεσης για τον άνω διαγώνιο σωλήνα...
  
  
• Στο δάπεδο του συνδετικού σωλήνα υπάρχει κοίλωμα σε μέγεθος μιας μικρής μπανιέρας. Στο κέντρο του κοιλώματος υπάρχει μια τρύπα. Τα υγρά εκεί δημιουργούσαν μια περιστρεφόμενη δίνη, που ενίσχυε την ταχύτητα της ροής. Σ' αυτή τη μπανιέρα, ίσως υπήρχε πλωτήρας, που συνδεόταν με τη βαλβίδα ασφαλείας του κρουνού ελέγχου. Όταν ανέβαινε η στάθμη του υγρού ανέβαινε και ο πλωτήρας, οπότε φραζόταν η ροή...

Στον τρόπο αυτό της διάρθρωσης του εσωτερικού της πυραμίδας και σε άλλες λεπτομέρειες που αναφέρονται στην περιγραφή του Έντ. Κάνκλ, στηριζόταν η λειτουργικότητά της σαν υδραντλίας... Αυτές οι παρατηρήσεις του Κάνκλ έγιναν με ενθουσιασμό αποδεχτές από πολλούς Αιγυπτιολόγους-Πυραμιδολόγους... .

Ο Βαλεντάιν αναφέρει και μια τελευταία πληροφορία. «Στη μεγάλη πυραμίδα ανακαλύφθηκε ακόμα μια μυστική αίθουσα, 60 πόδια χαμηλότερα από το διαμέρισμα, το λεγόμενο του βασιλιά. Τι περιείχε η αίθουσα αυτή δεν ανακοινώθηκε...».

ΔΙΥΛΙΣΤΗΡΙΟ ΥΓΡΩΝ ΚΑΥΣΙΜΩΝ ΚΑΙ ΔΕΞΑΜΕΝΕΣ ΥΓΡΑΕΡΙΩΝ

Στην αρχή αυτής της διατριβής μου ισχυρίστηκα πως τις πυραμίδες τις κατασκεύασαν οι Άτλαντες και περιγράψαμε τον τρόπο οικοδόμησής τους. Η εξωτερική εμφάνισή τους και η εσωτερική διάρθρωσή τους, προπαντός της μεγάλης πυραμίδας, έχουν σχέση με τη λειτουργικότητά τους και το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν. Στο κεφάλαιο αυτό ανακοινώνω την άποψή μου για τη χρησιμότητά τους.

Ο Ηρόδοτος μαρτυρεί, ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ισχυρίζονταν πως κατάγονται από χώρα πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες;(Γιβραλτάρ) και οι πρόγονοί τους ήξεραν πολλά που αυτοί τα έχουν ξεχάσει...

Οι Άτλαντες, λοιπόν, που είχαν πολλές γνώσεις φαίνεται πως χρησιμοποιούσαν ευρύτατα τα υγραέρια. Αυτό προκύπτει έμμεσα από αρχαίες γραπτές μαρτυρίες, από ευρήματα, που αναφέρονται παραπάνω, στην Αίγυπτο και από άλλα της Κεντρικής Αμερικής (πυραμίδες, αγωγοί, «θεοί» της φωτιάς), καθώς και από παραδόσεις, όπως ο ταύρος του Ποσειδώνα που έβγαζε από τα ρουθούνια του φλόγες, οι δράκοντες των Αζτέκων και Μάγιας που έβγαζαν επίσης φλόγες κλ.π. Τρεις τουλάχιστον πυραμίδες βρέθηκαν και στην Ελλάδα! Μία υπήρχε στην αρχαία παραλιακή πόλη Κεχρεές, του βόρειου Σαρωνικού κόλπου. Ο Πάτροκλος Καμπανάκης στο βιβλίο του «Δια της Ατλαντίδος...» (1893) παραθέτει φωτογραφία της. Διακρίνονται 6 στρώματα κυκλώπειων τειχών σε σχήμα πυραμίδας.

Επίσης άλλη μία υπήρχε κοντά στην Επίδαυρο, την αναφέρει ο Παυσανίας, και μία βρέθηκε στη Θήβα.

Ο Όμηρος περιγράφει τα περίεργα πλοία των Φαιάκων, της εποχής του Ναυσίθοου γιου του Ποσειδώνα, σαν αυτοκινούμενα υπερσύχρονα πλοία (Οδύσ. θ. 552 επ.). Αυτά ασφαλώς κινούνταν με μηχανές και καύσιμη ύλη.

Οι ιερείς της Σάιδας Αιγύπτου διάβασαν στο Σόλωνα γραπτό που έλεγε ότι η Ατλαντίδα διέθεται 1200 πλοία που ταξίδευαν σ' όλες τις θάλασσες, τις οποίες οι Άτλαντες γνώριζαν πολύ καλά, μέχρι και τα βάθη τους.

Ο Αίολος, Ατλαντικής γενιάς, εφοδίασε τα πλοία του Αιολοκένταυρου με «αέρα» (μάλλον αέρια) κλεισμένα σε ασκούς. Ο Όμηρος μνημονεύει και τον ασκό με τους αέρηδες που ο Αίολος έδωσε στον Οδυσσέα. Ο Ξολότλ, θεός των ανέμων της φυλής Αζτλάν-Αζτέκων, μοιάζει σα συσκευή υγραερίων με στρόφιγγες, υποδοχές σωλήνων, εξαρτήματα κλ.π.

Τα υγραέρια, όπως είναι γνωστό, παράγονται από το αργό πετρέλαιο ύστερα από διύλισή του, ή τα βρίσκουμε σε φυσική κατάσταση υδρογονανθράκων (προπάνιο. βουτάνιο, μεθάνιο κλ.π.). Τα υγραέρια αποτελούν ισχυρότατο καύσιμο. Αναφλέγονται ευκολότατα, από υγρά διαστελλόμενα μετασχηματίζονται σε αέρια, διαχέονται στο περιβάλλον και είναι δηλητηριώδη.

Αφού οι Άτλαντες ανακάλυψαν τα φυσικά αυτά αέρια και διαπίστωσαν τις ιδιότητές τους, ήταν επόμενο να βρουν τον τρόπο να τα χρησιμοποιήσουν σαν κινητήρια δύναμη των μηχανών που είχαν εφεύρει. Με τις μηχανές αυτές εξόπλισαν και τα πλοία τους. Ο εφοδιασμός τους με καύσιμα ήταν λοιπόν ένας λόγος για τον οποίο οι Άτλαντες έπρεπε να κατασκευάσουν δεξαμενές εγκλωβισμού των υγραερίων που εντόπισαν σε διάφορα σημεία της γης.

Πιστεύω πως οι Άτλαντες εντόπισαν και στην περιοχή της Γκίζας Αιγύπτoυ, που την είχαν καταλάβει, κοιτάσματα πετρελαίου, ή πηγή υδρογονανθράκων, που ίσως ανάβρυζε υγραέρια. Στο σημείο εκείνο κατασκεύασαν μια πολύ χαμηλή πυραμίδα τραπεζοειδή, που ήταν το σκέπαστρο της πηγής. Άφησαν όμως διόδους ανοίγματα και στοές, τις οποίες σφράγισαν προσωρινά. Αργότερα στην επίπεδη επιφάνεια, τη στέγη αυτού του οικοδομήματος, κατασκεύασαν τη Σφίγγα με σκοπιμότητα λειτουργική.

Πριν κατασκευάσουν τη Σφίγγα, οικοδόμησαν τις πυραμίδες, που θα τις χρησιμοποιούσαν ως δεξαμενές αποθήκευσης των υγραερίων. Τις έφτιαξαν έτσι ώστε να είναι ασφαλείς από την επίδραση των καιρικών συνθηκών, από πυρκαγιές, από πλημμύρες, από τυφώνες, ακόμα και από σεισμούς και καθίζηση.

Τα τοιχώματά τους ήταν ογκώδη, φαρδιά, βαριά και αεροστεγώς εφαρμοσμένα να μην εξέρχονται τα εγκλωβισμένα αέρια και να είναι απροσπέλαστα από την ηλιακή ακτινοβολία. Έτσι η θερμοκρασία του εσωτερικού των θαλάμων-δεξαμενών των πυραμίδων ήταν σταθερή και δεν επηρέαζε το ειδικό βάρος των υγραερίων και την πίεσή τους στα τoιxώματα, που ήταν υπολογισμένα ν' αντέχουν σε σημαντική αλλά όχι σε απεριόριστη πίεση.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΥΡΑΜΙΔΑ, σύμφωνα με την παραπάνω περιγραφή, από τον Έντουαρντ Κάνκλ, του εσωτερικού της, αυτό που αποκαλύφτηκε, ήταν ιδανική ν' αποτελέσει όχι μόνο δεξαμενή υγραερίων, αλλά να λειτουργήσει με το οικοδόμημα της Σφίγγας, και σαν διυλιστήριο υγρών καυσίμων.

Ο Κάνκλ απόδειξε πως η μεγάλη πυραμίδα μπορούσε να λειτουργεί και σαν αντλία. Στο διυλιστήριο χρειαζόταν κι ένα σύστημα αντλιοστασίου. Γιατί τα έτοιμα υγραέρια που θα έφταναν σ' αυτή από την πηγή της Σφίγγας, ή τα διυλισμένα από την ίδια, έπρεπε να τα διοχετεύει στις δεξαμενές της που διέθεται, ή να τα προωθεί στις άλλες πυραμίδες δεξαμενές υγραερίων.

Η λειτουργία συνεπώς, της μεγάλης πυραμίδας, που δέχεται ο Εντ. Κάνκλ και συμφωνεί ο Τ. Βαλεντάιν, σαν ένα υδραυλικό σύστημα, έχει βάση. Αλλά λειτουργούσε με την πίεση των αερίων και όχι του αέρα, κι ήταν φτιαγμένη για την άντληση και προώθηση των υγραερίων και όχι του νερού του ποταμού Νείλου. Αν η μεγάλη πυραμίδα φτιάχτηκε σαν υδραντλία για την κατανομή του νερού, τότε δεν χρειάζονταν οι άλλες πυραμίδες δεξαμενές τόσο κοντά και σε μια άγονη περιοχή ερημική. Φτιάχτηκαν λοιπόν για σπουδαιότερο σκοπό, που είχε σχέση με την έννοια της λέξης «πυραμίς», «φωτιά στη μέση», «αποκαλυπτής φωτός» κλ.π., όπως αναφέραμε, φωτιά και φως, που παράγονται από κάποιο είδος καύσιμου. Πώς ήταν λοιπόν δυνατό να είναι «Αντλία του Φαραώ και σύγχρονα τάφοι των Φαραώ!

Όταν ολοκληρώθηκε η μεγάλη πυραμίδα, συνδέθηκε με τη βάση της Σφίγγας με δυο ή τρεις διώρυγες-αγωγούς. Άνοιξαν την προσωρινά σφραγισμένη πηγή και ξεχύθηκαν τα υγραέρια, ή αργό πετρέλαιο, προς τον εσωτερικό χώρο της Σφίγγας. Αυτή έπαιζε κάποιο ρόλο μείωσης της έντασης εξόδου του καύσιμου και της θερμότητάς του. Ίσως να λειτουργούσε και σαν αντλία. Βοηθούσε το καύσιμο να προωθηθεί στην πυραμίδα με δυο μορφές. Του υγρού από την κάτω διώρυγα και του αέριου από τον πάνω αγωγό. Η τρίτη διώρυγα ή στοά χρησίμευε για την είσοδο των τεχνιτών στην πυραμίδα και σαν αεραγωγός.

Φτάνοντας το καύσιμο σε δυο διαφορετικού επιπέδου διαμερίσματα της πυραμίδας, λόγω του δροσερού εσωτερικού περιβάλλοντος, και η θερμοκρασία τους μειώνονταν ακόμα πιο πολύ και το αέριο υγροποιούνταν και κατακάθονταν στη δεξαμενή. (Έτσι εξηγούνται οι διώρυγες και η λίμνη του Ηρόδοτου, αλλά και οι ανισοϋψωμένες αίθουσες που βρέθηκαν).

Τα επάλληλα διαμερίσματα της «βασίλισσας» του «βασιλιά» και τα τέσσερα μικρά δωμάτια το ένα πάνω στ' άλλο, μοιάζουν σαν τις δεξαμενές του πύργου απόσταξης των καυσίμων των σύγχρονων διυλιστηρίων! Αυτά γέμιζαν από τα διυλισμένα προϊόντα του πηγαίου καύσιμου, που διαχωρίζονταν στα υπόγεια και ισόγεια διαμερίσματα της πυραμίδας, σε βαριά, ελαφρότερα και πιο ελαφρά. Με τη συμπίεση ανέβαιναν στα χαμηλότερα διαμερίσματα τα βαριά και στα ψηλότερα τα ελαφρότερα.

Από τους θαλάμους αυτούς τα διυλισμένα καύσιμα διοχετεύονταν, από τα «κοιλώματα με τις τρύπες, τον πλωτήρα και τις βαλβίδες», μέσο υπόγειων αγωγών, στις μικρότερες πυραμίδες αποθηκευτικές δεξαμενές.

Το δάπεδο του υπόγειου της μεγάλης πυραμίδας βρέθηκε ακατέργαστο και η οροφή λεία, γιατί τα υγρά παραμένουν σταθερά στον πάτο, ενώ τα αέρια πιέζουν προς τα πάνω για να βγουν κι ανακυκλώνονται προκαλώντας ελαφριά τριβή. .

Ο υποτιθέμενος διάδρομος μεταφοράς είναι τόσο στενός που μόνο σαν τούνελ αποσυμπίεσης των υγραερίων, ή αγωγός εξόδου των μπορεί να χαρακτηριστεί.

Από την αίθουσα του «βασιλιά» ξεκινούν δυο αγωγοί, που φτάνουν μέχρι την εξωτερική επιφάνεια της πυραμίδας. Ο υδραυλικός ρόλος τους, ο κρουνός που αναφέρεται, οι πόρτες-υδατοφράχτες στα χωρίσματα, που κινούνταν με μηχανισμό, τα διάφορα εξαρτήματα μηχανών, μαρτυρούν ότι από τους αγωγούς αυτούς εξέρχονταν τα υγραέρια, από το πάνω πλάγιο μέρος. Στα στόμιά τους υπήρχαν σωληνώσεις που κατέβαιναν μέχρι το έδαφος και στις άκρες τους είχαν βάνες και όργανα μέτρησης. Απ' αυτούς τους σωλήνες γέμιζαν διάφορα δοχεία, βαρέλια, ασκούς και ειδικές ορειχάλκινες φιάλες. Τ' αντικείμενα που βρέθηκαν έξω από την πυραμίδα είναι απομεινάρια αυτών των σωληνώσεων, των οργάνων και των δοχείων...

Οι πυραμίδες ύστερα από τον καταποντισμό της Ατλαντίδας εγκαταλείφτηκαν. Μερικά από τα εγκλωβισμένα υγραέρια ίσως να τα άντλησαν οι επιζήσαντες Άτλαντες, άποικοι στην Αίγυπτο. Αλλά χρόνο με το χρόνο χαλούσαν και τα μέσα που θα τα χρησιμοποιούσαν. Πέρασαν αιώνες. Η πηγή ίσως έκλεισε, από τις προσχώσεις, ή τα κοιτάσματα της γης εξαντλήθηκαν. Τ' αποθέματα όμως της πυραμίδας συμπιέστηκαν στα τοιχώματα των εσωτερικών χώρων. Έγιναν ανθρακίτης και αποκρυσταλλώθηκαν. Μερικά στον πυθμένα μετασχηματίστηκαν σε πρισματικά κρύσταλλα διαφόρων μεγεθών. Οι κλειστοί θάλαμοι-δεξαμενές, με τα διαχυμένα στο χώρο τους δηλητηριώδη αέρια κατάντησαν νεκροθάλαμοι...

Αργότερα, όταν ανοίχτηκαν οι πυραμίδες, πολλοί Αιγύπτιοι που πρωτομπήκαν μέσα, έπαθαν ασφυξία (Σφίξ-Σφιγξ-Σφίγγα!). Υστερότερα τα ιερατεία της Αιγύπτου, που υποπτεύονταν, αν δε γνώριζαν το μυστικό τους, αποφάσισαν να τις χρησιμοποιήσουν στην αρχή σα θαλάμους ίσως, εξόντωσης των άπιστων! Και μετά σαν τάφους των εκλεκτών Αιγυπτίων και των Φαραώ. Αλλά την πλήρωσαν και πολλοί σύγχρονοι ερευνητές, που μπήκαν ανύποπτοι στους δηλητηριασμένους θαλάμους ν' αποκαλύψουν τα μυστικά της πυραμίδας...

Έτσι εξηγούνται όλα τα παράξενα που κατά καιρούς ειπώθηκαν και ανακαλύφτηκαν από διάφορους ερευνητές της μεγάλης ιδιαίτερα πυραμίδας της Γκίζας Αιγύπτου.

Με μια τολμηρή επιστημονική αναδίφηση στην πυραμίδα αυτή, πιστεύω πως θα βρεθούν αδιάσειστα στοιχεία, αν δεν πείθουν τα παραπάνω, να θεμελιώσουν γερά την άποψή μας, που λύνει το αίνιγμα της Σφίγγας για τη Μεγάλη Πυραμίδα.

Copyright © by Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε., Ελλάδα, 2000